Petten

Petten lag zo’n 600 jaar gelden op het uiterste puntje van het vaste land van Holland. Ten noorden van het dorp waren er zeegaten en eilanden. Daar stroomde water door, dat het dorp ook vanuit het oosten bedreigde. Ten zuiden van het dorp was de duinenrij erg smal. Bij de overstromingen van de St Elisabethsvloed (1421) werden gaten geslagen in de duinen. De herstelwerkzaamheden gingen geleidelijk. Er werden zanddijken, slaperdijken en strandhoofden van eikenhout gevuld met klei aangelegd. Bij de Allerheiligenvloed (1570) was het weer raak. Inmiddels was de dreiging van het water vanuit het oosten wel minder geworden door de bedijkingen van de Zijpe (zie ook dorp van de dag 4 nov. 2010) onder leiding van Jan van Scorel.

De zeewering werd hersteld en geleidelijk sterker gemaakt. De huidige vorm van de dijk met een flauwe helling, een bedekking met basaltblokken en strandhoofden werd voor het eerst gerealiseerd in 1877. De dijk was toen 8,50 meter hoog. Vele dijkverhogingen verder zorgen voor de huidige hoogte van 13,65 meter.  De kust werd steeds door erosie steeds verder teruggedrongen, maar het zand van de duinen erodeerde daarbij sneller dan de verharding van de tegenwoordige dijk. Dat is goed te zien op onderstaand beeld.

Ten Noorden van Petten zijn de overheden vrij zeker van de veiligheid van de kustgebied. In de duinen is hier een kleine kernreactor gebouwd in 1957, vooral voor onderzoek, maar ook voor de productie van radioactieve materialen voor bestralingstherapieën in de geneeskunde. Nederland is daar slechts een van de drie producenten van in de wereld. Toen in 2009 een Canadese fabrikant vorig jaar wegens onderhoud een tijdje sloot, kon “Petten” de vraag op de wereldmarkt amper aan en verdubbelde de productie. Een jaar eerder was overigens hetzelfde gebeurd, toen “Petten” en half jaar dicht was.

Petten ligt hier